Drodzy Darczyńcy!
Listopad to miesiąc refleksji i wspomnień. Zamieszczamy kilka tekstów-zamyśleń nad życiem i śmiercią. Niech te słowa przyniosą ukojenie tęsknoty za Bliskimi, ale również wleją w serce nadzieję na życie wieczne, które jest radością przebywania z Bogiem miłości.
Wiem, że umrę, ale będę żył.
„Twoim wiernym, o Panie życie się zmienia, ale się nie kończy”.
Cmentarz mój wycisza mnie spokojem.
Jest jesień, zachodzi słońce.
Życie ucieka, wraca do domu.
Kiedyś do niego nie wrócę.
Pójdę do domu Ojca.
Boję się odejścia
i tęsknię za nim.
Wyjdźcie po mnie znajomi
z mojego cmentarza.
Odprowadźcie mnie, kochani moi,
bo „żyłem z wami, cierpiałem
i płakałem z wami”.
Potem będzie już niebo.
Dziękuję Ci, Panie,
za to, że kazałeś mi czekać.
Nauczyłem się tęsknić.
Nawet już wiem, za Kim tęsknię,
na Kogo oczekuję,
ale niespokojny jestem
dopóki Cię nie spotkam.
ks. bp Józef Zawitkowski
Mój Odkupiciel,
Chrystus Zmartwychwstały,
Jest Panem życia, ja w moc Jego wierzę.
I chociaż teraz śmierć mnie pokonała,
On moje ciało z prochu ziemi wskrzesi.
Na własne oczy ujrzę Boga mego,
W oblicze Zbawcy będę się wpatrywać,
A tego szczęścia nikt mi nie odbierze,
Bo w domu Ojca nie ma łez, ni śmierci.
Nadzieja żywa w sercu moim płonie,
W dniu ostatecznym chwał się spodziewam.
Z ciałem i duszą stanę w domu Ojca,
Potęgę Jego zawsze wielbić będę.
Pieśń religijna
Tajemnica losu ludzkiego ujawnia się najbardziej w obliczu śmierci. (…) Kościół pouczony Bożym Objawieniem stwierdza, że człowiek został stworzony przez Boga dla szczęśliwego celu poza granicą niedoli ziemskiej. Ponadto wiara chrześcijańska uczy, że śmierć cielesna, od której człowiek byłby wolny, gdyby nie zgrzeszył, zostanie przezwyciężona, gdy Wszechmogący i miłosierny Zbawca przywróci człowiekowi zbawienie z jego winy utracone. (…) To zwycięstwo odniósł Chrystus zmartwychwstały, uwalniając swą śmiercią człowieka od śmierci. Zatem każdemu myślącemu człowiekowi wiara, przedstawiona w oparciu o solidne argumenty, daje odpowiedź na niepokój o przyszły los, a zarazem stwarza możność obcowania w Chrystusie z umiłowanymi braćmi zabranymi już przez śmierć, niosąc nadzieję, że osiągnęli oni prawdziwe życie w Bogu.
II Sobór Watykański, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym (18)